من در جست و جو هستم...

بسم الله الرحمن الرحیم.

یاد گرفته ایم برای ترغیب آدم ها روضه بخوانیم که وای خطر نزدیک است، عن قریب دشمن حمله میکند و ما هنوز با پیزامه هایمان جلوی تلویزیون نشسته ایمو داریم چارلی چاپلین میبینیم.
و هی یاداوری می کنیم که برای حفظ این راه فرزندان پیامبر (ص) قربانی شده اند و یک عده بعدتر امدند و 8 سال بی امان جنگیدیدند و ما هیچ غلطی نکرده ایم. و هی سقلمه بزنیم که یه نمه عذاب وجدان بگیر و پاشو بجنگ.
آدم ها در این شرایط دست و پایشان را گم میکنند، وحشت زده می شوند و رفتارهایشان مثل کسی می شود که دارد غرق میشود و دست و پا زذن به جای نجات، به غرق شدنش کمک میکند.

باید کنار روضه، توجه ادم ها را به خودشان و استعداد هایشان و داشته هایشان معطوف کنیم و "ما می توانیم" را در وجودشان تقویت کنیم.